Τα πολλά πρόσωπα της βίας

Η βία εύκολα καταχωρείται στα χαρτιά των ψυχολόγων, των εγκληματολόγων και λοιπών ειδικοτήτων. Αλλά είναι όντως έτσι; Όντως βρίσκεται σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποιο άλλο σπίτι, μακριά από σένα; Μη σε ξεγελά η επιφανειακή ηρεμία της σκέψης σου (ή των άλλων), η ψύχραιμη εικόνα σου, οι «καλές πράξεις» σου. Την βία την βλέπεις εκεί έξω γιατί υπάρχει πρώτα μέσα σου.

Η οργή, άσχετα αν έχεις μάθει να την στρέφεις ενάντια στον εαυτό σου ή τους άλλους, είναι βία. Φοβάσαι ότι θα χάσεις τον έλεγχο, ότι η ζωή σου δεν θα εξελιχθεί όπως την προγραμμάτισες ή την ήθελες. Προσπαθείς λογικά να πολεμάς τους καθρέφτες που ολοένα και πληθαίνουν.

Η υπερπροστασία (στο όνομα πάντα της αγάπης) είναι βία. Είτε εκφράζεται με εξωτερικό έλεγχο (ανάκριση, ζήλεια, περιορισμό, παρακάλια κ.λ.π.) είτε με εσωτερικό έλεγχο που εκδηλώνεται με ανησυχία, φόβο, αμφιβολία, είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Όλη σου η ενέργεια «επιβάλλεται» στον άλλον, γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τη ζωή. Λειτουργείς παρορμητικά, εμπιστεύεσαι τα αρνητικά σενάρια του προγραμματισμένου νου, χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και προσπαθείς να επιβάλεις έλεγχο στον άλλον.

Οι επιθετικοί άνθρωποι είναι οι πιο φοβισμένοι. Η έλλειψη εσωτερικού ελέγχου και πίστης τους ωθεί στην προσπάθεια απόκτησης εξωτερικού ελέγχου. Θα βρουν πάντα ένα θύμα (που εξίσου δεν εμπιστεύεται τη δική του εσωτερική δύναμη και αξία) και θα κρύψουν εύκολα την ανασφάλεια τους πίσω από την επίθεση. Ο φοβισμένος δεν ακούει παρά μόνο το φόβο και τις απόψεις του.

Οι συνήθειες στη ζωή μας

Πόσο βολικά χρησιμοποιούμε τις συνήθειες μας ως αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες σταθερές που σπανίως καταφέρνουμε να αλλάξουμε!

Κοιτάμε σαν στρουθοκάμηλοι το σύμπτωμα (το φαγητό, το τσιγάρο, το ποτό, τα ναρκωτικά κ.α.) , διεξάγουμε ανοικτό πόλεμο με αυτό, κατηγορώντας άλλους ή τον εαυτό μας που το σύμπτωμα είναι αυτό που είναι, ενώ ο δημιουργός του – ο προγραμματισμένος νους – περνάει άνετος και αλώβητος από δίπλα, κλείνοντας μας το μάτι, ελεύθερος να συνεχίζει να ορίζει τη ζωή μας, χωρίς εμάς.

Οι συνήθειες είναι μηχανικές, αυτόματες σκέψεις και λειτουργίες που συμβαίνουν χωρίς τη συνειδητή δική μας θέληση και επιλογή. Αντιδρούμε παρορμητικά, όπως έχουμε μάθει, βασιζόμενοι στην εμπειρία (σε προηγούμενες καταγραφές και συνδέσεις) και στην εκπαίδευση (τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε), χωρίς ποτέ αυτά να αμφισβητούνται.

Κάνε αυτό που θες εσύ!

Τόσο απλή, μα και τόσο δύσκολη στην εφαρμογή της συμβουλή! Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε επιλογή σε αυτά που κάνουμε, ότι περιοριζόμαστε από καταστάσεις, ανθρώπους, τον ίδιο μας τον εαυτό. Θεωρούμε ότι η ζωή μας προέκυψε, ότι συμβαίνει ανεξάρτητα από εμάς και ότι εμείς απλά αντιδρούμε σε ό,τι παρουσιάζεται.

Ας ξεβολευτούμε για λίγο από τις απόψεις μας, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη αυτά που πιστεύουμε και ας τολμήσουμε να σκεφτούμε βιωματικά. Σκέφτομαι βιωματικά (πολλοί ρωτάτε τι είναι αυτό και πώς γίνεται) σημαίνει ότι σκεφτόμαστε αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε, μέσα από τη δική μας ζωή, με βιώματα δικά μας. Η ζωή μας αποτελείται μόνο από γεγονότα και μπορούμε να τα παρατηρούμε από απόσταση, σαν κάποιος άλλος έξω από μας να παρακολουθεί τον εαυτό μας πώς αυτός λειτουργεί. Χωρίς κριτική, χωρίς ερμηνεία αλλά με απλή, αντικειμενική παρατήρηση.

Το αστείο είναι ότι όντως κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, κατηγορώντας άλλους ή τη ζωή για τις δικές μας επιλογές.

Η γυναικεία φύση

Πολλές φορές σκέφτομαι, πόσο διαφορετικός είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος μέσα από τα μάτια μας γυναίκας και ενός άνδρα! Κάτι που ένας άνδρας θεωρεί απόλυτα απλό και φυσιολογικό, όπως το να ξαπλώνει μόνος σε μια παραλία και να κοιμάται, ή να περπατάει ανέμελα στο δρόμο, για μια γυναίκα είναι σχεδόν αδιανόητο και πολλές φορές επικίνδυνο. Φαντάζομαι ότι αυτή η διαφορά οπτικής είναι τεράστια, βλέπουμε διαφορετικούς κόσμους και δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ο ένας με τη ματιά του άλλου.

Σήμερα είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι από ποτέ, σε ένα κόσμο που γυναίκες λειτουργούν ως άνδρες ενώ αυτοί τις φοβούνται, τις αποφεύγουν ή τις μειώνουν όταν μπορούν. Διχασμένη η γυναίκα στους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους της, προσπαθεί να υπάρξει και να ισορροπήσει ισότιμα σε ένα κόσμο που βασίζεται στην επιβολή, στον ανταγωνισμό και στο κέρδος. Συγκρίνοντας με το παρελθόν, σίγουρα έχει διεκδικήσει και έχει κερδίσει αρκετά που παλαιότερα θα ήταν αδιανόητα. Όμως τώρα, σε αυτήν την εποχή των μεγάλων κρίσεων, των μεγάλων αλλαγών που θα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε πετύχει την ευτυχία, την ισορροπία μέσα μας, τη γαλήνη και την αρμονία στη ζωή μας.

Αναγκαστήκαμε οι γυναίκες να γνωρίσουμε την ανδρική μας φύση για να επιβιώσουμε, να κερδίσουμε το σεβασμό και την ελευθερία μας από τους άνδρες. Παίξαμε ανδρικά παιχνίδια, καλλιεργήσαμε το κέντρο της λογικής σε βάρος της διαίσθησης, επιδιώξαμε την ανεξαρτησία και την ατομικότητα στον κόσμο της επιβολής, της δύναμης, της σύγκρισης. Εμπιστευτήκαμε το σύστημα του εγώ για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, πιστέψαμε άλλους για να μας πουν ποιες είμαστε. Αρχίσαμε να μετράμε την ευτυχία μας με τις κατακτήσεις μας, κυνηγήσαμε το «έχειν» εις βάρος του «είναι» και μεγαλώσαμε τους εφιάλτες μας ζώντας μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο (το παρελθόν και το μέλλον) που επιβάλλει ο φόβος.