Σελίδες

23 Απρ 2012

Θέμα κοινής λογικής

Είναι τόσο εύκολο να το διαπιστώσεις, αν παρατηρείς τους ανθρώπους με ενδιαφέρον. Ο τρόπος σκέψης του σκλάβου, η νοοτροπία του υποδεέστερου ανθρώπου και η ακλόνητη πίστη στην εξουσία.

Άσε τι ισχυρίζονται αυτοί οι άνθρωποι θεωρητικά. Στα λόγια θα σου πουν άλλα, πίσω από γραφεία θα σου κάνουν τις καλύτερες αναλύσεις, στα παιδιά τους και στο σπίτι τους, θα κάνουν τους έξυπνους με διδαχές και κηρύγματα. Αλλά δες τους λίγο (ή δες τον εαυτό σου, ακόμα καλύτερα) και θα διαπιστώσεις πώς αυτό που κυβερνά τον νου τους και τις αντιδράσεις τους είναι οι πεποιθήσεις τους αντί η κοινή λογική.

Θα σταθεί για ώρες σε μια ουρά κάποιας κρατικής υπηρεσίας για να δεχθεί, στο παραπέντε, να φύγει επειδή «τελείωσε ο χρόνος» και «δεν δέχονται άλλους πελάτες». Φυσικά, το κράτος «είναι εξουσία».  
Θα περιμένει δέκα λεπτά στο τηλέφωνο να τον ενώσουν με κάποιο «υπεύθυνο» ή θα πάρει δέκα τηλέφωνα για να καταφέρει να βρει κάποιον στο γραφείο του, γιατί έχει δεχθεί αυτή τη συμπεριφορά τόσες φορές που του φαίνεται πια φυσιολογική.

19 Απρ 2012

Οι ενήλικες, και όχι τα παιδιά, χρειαζόμαστε διδαχή


Στα παιδιά διδάσκω πώς να παραμένουν ο εαυτός τους, πώς να ενισχύουν αυτό που ήδη είναι. Στους ενήλικες διδάσκω πώς να γίνουν ο εαυτός τους, πώς να αφήσουν για πάντα πίσω τους το στερεότυπο πρότυπο του ενήλικα που νομίζουν ότι είναι.

Είναι τόσο αστείο (και ταυτόχρονα θλιβερό) να παρακολουθώ τους υποτιθέμενους ενήλικες (γιατί έχει άλλη έννοια ο πραγματικός ενήλικας) να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα επειδή κατέχουν τη θεωρία, να θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα γιατί «έχουν εμπειρία», να μη βλέπουν αυτά που κάνουν αλλά να εντοπίζουν με μεγάλη ευκολία αυτά που κάνουν οι άλλοι, να έχουν στερεότυπα δεδομένα που δεν τους κάνουν ευτυχισμένους αλλά θέλουν οι άλλοι να ακολουθούν.

6 Απρ 2012

Για το καθήκον


Όταν κάνουμε πράγματα μέσα από αίσθηση καθήκοντος, δεν είμαστε αληθινοί, αυθεντικοί, ενώ πιο συχνά αποδεικνύεται ότι δεν άξιζε. Επειδή όντως δεν άξιζε! Το καθήκον είναι επιβολή, είναι υποχρέωση και αφαιρεί την επιλογή, την αγάπη και την αφοσίωση.

Φτιάχνουμε κανόνες που ακολουθούμε, καθήκοντα που υπηρετούμε, υποχρεώσεις που δεν αμφισβητούμε, γιατί χτίσαμε σε ανύπαρκτη βάση τους εαυτούς μας και τις ζωές μας. Εν τέλει, παγιδευτήκαμε, σε ένα ξένο κόσμο που νοιώθουμε ότι δεν μας ανήκει και από τον οποίο θέλουμε να δραπετεύσουμε. Ο κόσμος που καλούμαστε, ως πρόκληση, αυτή τη στιγμή να γκρεμίσουμε, είναι ο εσωτερικός κόσμος της πλάνης που δεσμεύει το νου και κλείνει την καρδιά μας. Όμως φοβόμαστε να το κάνουμε, και έτσι επιτρέπουμε το γκρέμισμα του εξωτερικού κόσμου της εκδήλωσης που φαίνεται να μη μπορούμε να σταματήσουμε.